ഒരു വസന്തക്കാലത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്‌.

വസന്തക്കാലമോര്‍ക്കുന്നു ഞാന്‍
വീണ്ടുമീ കലാലയക്കാഴ്ചയില്‍

നമ്മളൊന്നായ്‌ തീര്‍ന്നിടനാഴികള്‍
മൂകജ്ഞാതാ നാല്‍ ചുവരുകള്‍
പിരിയേണ്ട ഗോവണിപടികളില്‍
വാരിപുണര്‍ന്നതേ കാറ്റുകള്‍

നിലച്ച കാലൊച്ചകള്‍,വിജനമാം
നടപ്പാതയില്‍ വസന്തമോര്‍ക്കുന്ന 
ജാലകപക്ഷികള്‍ അകലെ അന്തി
വെയിലേറ്റുമയങ്ങുന്ന അക്ഷരകൂട്ടുകള്‍

പ്രണയകാവ്യങ്ങളോതിയെപ്പോഴോ
നമ്മളില്‍  പ്രണയക്കാലം തീര്‍ത്ത
പുസ്തകത്താളുകള്‍ ,പൂത്തപാലകള്‍
സാക്ഷിയായാം അമ്പലപ്രാവുകള്‍

പിണങ്ങിയ വീഥിയില്‍ കല്‍പ്രതിമ-
പോല്‍ ഇരിപ്പിടം, ഇണക്കിയ തണല്‍മരം
  വിരഹവിഷാദങ്ങളാല്‍, വേനലിലുപേക്ഷിച്ച
വിത്തുകള്‍ പൂത്ത കായ്‌ച്ച മലരുകള്‍

കലാലയചിന്തുകള്‍ സ്മരണതീരത്ത
നാദിയാം തിരമാലകള്‍,കൈവിട്ടത്തൊക്കെയും

കാലാതീതമാം കാറ്റുകള്‍ നഷ്ടങ്ങളില്ലയീ മാത്രയും

വിത്തുകള്‍ പൊട്ടിമുളയ്ക്കുമാ കാലമത്രയും

സ്വന്തമാവുന്നില്ലോന്നൊടോമൊന്നിലും 

 കവിള്‍ത്തടമുപേക്ഷിച്ചു നേര്‍ത്ത വിരല്‍ത്തുമ്പി-

ലൂടുര്‍ന്നു പോകുന്ന മിഴിചെപ്പിലെ മഴത്തുള്ളിയും !

***
{ "നീ തന്ന പഴുത്ത പേരയ്ക്ക ഞാന്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞു .

വിത്തുകള്‍ മുളച്ചു തൊടിയില്‍ നിറയെ ഇപ്പോള്‍ പേരയ്ക്ക മരങ്ങളാണ് .സ്വന്തമാക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ എപ്പോഴും നല്ലത് ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് തന്നെ
നീ തന്ന സ്നേഹവും ഞാന്‍ വലിച്ചെറിയുന്നു .

വിത്തുകള്‍ മുളച്ച് മനസ്സില്‍ നിറയെ നാളെ സ്നേഹത്തിന്റെ 

ഇലകള്‍ കിളിര്‍ക്കും
സ്നേഹം ഉപേക്ഷിക്കലും വലിച്ചെറിയലുമാണ് " }

(പി കെ പാറക്കടവ് )